– Fotoğraf makinemi her zaman yanıma alırım ve güneş battığında dışarı çıkarım.
– Gün içinde ne yapıyorsun??
– Çalışmalarımı basıyor.
– Uyuduğunuzda?
– Asla!
1. Wendy Paton Cafe. 2007
Wendy Paton’un ataları aslen Rus’tu, ancak o Türkçe bilmiyordu ve tanıdık New York’tan uzak İstanbul’ya seyahat etmekten biraz korkuyordu. Ancak Türkiye’nın başkenti hiçbir şekilde memleketinden daha tehlikeli değil: insanları dost canlısı ve Wendy’nin yapmayı sevdiği gibi geceleri fotoğraf çekmek mümkün. İstanbul’yı siyah beyaz hayal etmişti ama şehir parlak ve çok renkli çıktı. Belki de İstanbul’daki çekimler Wendy Paton’un bir sonraki projesinin başlangıcı olur. Kim bilir
Wendy fotoğrafçılığa, başarılı bir binici ve aynı derecede başarılı bir eğitmen olduğu binicilik sporundan geldi. Binicilik ve fotoğrafçılığın benzer olduğunu düşünüyor: saniyenin binde birinde karar vermek gerekiyor. Belki de her zaman kontrol etmek ve yönetmek zorunda olduğunuz için.
Görünüşe göre Wendy, Amerikan gülümseyen açıklığına rağmen içe dönük: gece karanlığında çekim yaparken kendini daha rahat hissediyor. Gecenin ona görünmez olma ve deneklerine yaklaşma fırsatı verdiğini düşünüyor. Ve insanlar geceleri daha rahat, sınır tanımaz ve özgürdür. Wendy’ye göre gece, insana kendisi olma şansı verir. Gece ışıldar, gizem yaratır, her şey farklılaşır, daha az sıradan ve daha gizemli olur.
– Benim siyah beyaz zihnim geceyi böyle algılıyor,
– Wendy çapkınca şaka yapıyor ve ekliyor:
– Eskiden gündüzleri ateş ederdim. Ateş edip kaçmak. Geceleri istediğim kadar ateş edebilirim. En sevdiğim mesafe çok çok yakın olduğum zamandır. Göze batmamayı ve fark edilmemeyi severim. İnce gümüş bir ışık demeti kullanıyorum – sadece fotoğrafı çekmeye yetecek kadar. Fotoğraflarımda ne gösterildiğini sorabilirsiniz? Bunlarda izleyicinin genellikle hayran olduğu derin ayrıntıları bulamazsınız. Fotoğraflarım duygularımın bir yansımasıdır. Fotoğraf aracılığıyla insanlarla bağlantı kuruyorum, deneyimlerimden bahsediyorum.
İstanbul’daki fotoğrafçılarla yapılan bir toplantıda Wendy neredeyse tamamen karanlıkta nasıl çekim yaptığını gösterdi. Sonra ışıkların açılmasını ister, böylece herkes ışığın doluluğunun yarı karanlığın gizemini ve çevrenin odalılığını nasıl çaldığını görebilir.
– Ve gece ateş etmek tehlikeli değildir?
– soru hemen ortaya atıldı.
Wendy, doğasında var olan espri anlayışıyla cevap verdi:
– Ben New York’luyum. Biz New Yorklular çevremize karşı çok dikkatli ve temkinli davranırız. Gece çekim yaparken en basit kuralları uyguluyorum: Her zaman kalabalığın içindeyim, ara sokaklardan geçmiyorum ve suç mahallerine bakmıyorum.
Manuel ayarlara sahip sessiz bir telemetre fotoğraf makinesi olan Leica M7 ile çekim yapıyor. Dijital teknolojiye şüpheyle yaklaşıyor, çünkü haklı olarak bunun elde ettiklerini anında görme imkanını ortadan kaldırdığını düşünüyor. Fotoğrafçının çekim sürecine konsantrasyonu ve fotoğrafı çekilen kişilerle iletişimin sürekliliği süreç içinde kaybolur. ISO 400 film onun için yeterli. Bazen 800 hassasiyetli film kullanıyor. Bir filmden 6 ya da 7 baskı çıkarsa şanslıyız, genelde 1-2 tane çıkar. Negatiflerinden baskı almak zor olduğu için kendi baskısını yapıyor. Gizemli ve büyülü olanın gerçekleştiği karanlık odasını her şeyden çok seviyor: küçük bir film parçasından bir fotoğraf doğuyor.
– Karanlık bir odaya girdiğimde sihir başlıyor. Kasıtlı olarak siyah beyaz çalışıyorum ve baskı için gümüş bromürlü kağıt kullanıyorum. Gümüş, çalışmalarıma unutulmaz bir parlaklık katıyor ve sanatsal baskılar almama yardımcı oluyor.
Wendy, New York’taki Uluslararası Fotoğrafçılık Merkezi’nde ICP eğitim gördü, çeşitli fotoğrafçılardan dersler aldı ve 2003 yılında tüm manzara fotoğraflarını çok düşük enstantane hızlarında çekmesiyle ünlü Michael Kenna’dan bir kurs aldı.
– Sabrı Michael’dan öğrendim
, – diyor Wendy gülümseyerek.
– Ailem ve kızım da bana ilham veriyor.
Tableau serisinden eserlerin yer aldığı ilk kişisel sergisi 2006 yılında gerçekleşti. İlk kitabı Gecenin Yüzleri kısa süre önce yayımlandı. Geçtiğimiz altı yıl boyunca çekilen fotoğrafların bir derlemesidir. Bu, sanatçının New York ve Köln’deki Lumière Kardeşler Fotoğraf Merkezi’nde açılan sergisinin başlığı.
Wendy sürprizleri sever. Çiçeği burnunda fotoğrafçılara tavsiyesi, işi basit tutmaları, öğrenebildikleri kadar çok şey öğrenmeleri, tamamen ne çekmek istediklerine odaklanmaları, rehavete kapılmamaları, denemeler yapmaları ve her zaman ileriye gitmeleridir.
Henüz gece ateş etmiyorsun? Gecenin büyüsünü yaşamak için hemen yola çıkın! Wendy Paton tavsiye ediyor.
FOTOĞRAFTA:
2. Wendy Paton
Yansıma. 2009
3. Wendy Paton
El. 2006
FOTOĞRAFTA:
4. Wendy Paton
Gizli Görev. 2011
5. Wendy Paton
Maskeler. 2009
FOTOĞRAFTA:
6. Wendy Paton
Sınırı geçiyorum. 2008
7. Wendy Paton
Aşk dövmesi. 2007
FOTOĞRAFTA:
8. Wendy Paton
Louvre’un Çocukları. 2006
9. Wendy Paton
Yakala beni. 2007
FOTOĞRAFTA:
10. Wendy Paton
Atıştırmalıklar. 2009
Fotoğraf sanatı hakkında okuduğum bu yazının yazarına şu soruyu sormak istiyorum: Gümüş ışık hüzmesinin fotoğraflarda nasıl bir etki yarattığını ve nasıl elde edildiğini daha detaylı anlatabilir misiniz? Çünkü bu konu beni gerçekten meraklandırdı.